HISTORIE🗞️

Na osiedlu Śpiulkolot zapadł zmierzch. Cień wieczoru spowił stare blokowisko, a bohaterowie zgromadzili się w tajemniczym kręgu przy starym trzepaku. Wszyscy wiedzieli, że nadszedł czas, który w tradycji Śpiulkolotu określano mianem Pory Jązowania.

Tryptyk, jak zawsze bez koszulki, rozglądał się czujnie.

Tryptyk: Pora jązować, cwaniaki. Kto się boi, niech lepiej spierdala.

Adick, poprawiając swoje mrówcze kończyny, spojrzał na Kisiela.

Adick: To co, zaczynamy rytuał?

Kisiel, z lekkim uśmiechem, skinął głową.

Kisiel: Nadszedł czas. Trzeba wyciągnąć dicki i udowodnić, kto tu jest prawdziwym jązownikiem.

W tym momencie wszyscy, zgodnie z pradawnym zwyczajem Śpiulkolotu, wyciągnęli specjalne, rytualne kije – dicki, które były symbolem siły i honoru w ich kręgu. Kto nie miał dicka, ten nie mógł w pełni uczestniczyć w ceremonii.

Miloh, przyglądając się sytuacji, z wyraźnym entuzjazmem dorzucił:

Miloh: To będzie prawdziwa jatka, panowie! Niech wygra ten, kto wykaże się największym duchem jązowania.

Rozpoczęła się brutalna walka na dicki, pełna śmiechu, potknięć i prób wytrzymałości. Każdy z uczestników chciał udowodnić, że jest godny tytułu Jązownika.

W pewnym momencie z cienia wyłonił się Jązomaszek, patrząc na nich ze złośliwym uśmiechem.

Jązomaszek: Myślicie, że jesteście prawdziwymi jązownikami? Prawdziwy jązownik nie boi się żadnego dicka.

Tryptyk: Może i nie boi się dicka, ale boi się wpierdolu.

Śmiech rozniósł się po osiedlu, a rytuał trwał dalej, aż do późnych godzin nocnych. Była to noc, której żaden z uczestników długo nie zapomni.

Tak właśnie toczyło się życie w Śpiulkolocie – brutalne, szalone, ale zawsze pełne honoru i tradycji.