HISTORIE🗞️

Po tym, jak Krawat i jego ludzie dostali łomot na farmie Alana, Kisiel, Adick, Miloh i Tryptyk wiedzieli, że to nie koniec. Krawat wróci, w większej sile, i tym razem nie będzie negocjował. Nie mogli czekać, musieli działać pierwsi.

Kisiel: „Nie ma chuja, nie będziemy się chować. To my idziemy po niego.”

Miloh: „Tylko gdzie on się teraz zaszył?”

Tu do akcji wkroczył Adick, który poruszył swoimi czułkami i zamyślił się na chwilę.

Adick: „Mam mrówcze przeczucie… Pewnie siedzi w swoim klubie na mieście. Zawsze tam odgrywa ważniaka.”

Tryptyk: „To na co czekamy?”

Chwilę później cała ekipa siedziała w starym dostawczaku Alana, jadąc prosto do „Czarnego Króla” – nocnego klubu, który Krawat traktował jak swoją twierdzę.

Nie bawili się w subtelności. Alan odpalił dostawczaka i staranował nim drzwi wejściowe. W środku bramkarze nawet nie zdążyli zareagować – Tryptyk skoczył na jednego, łamiąc mu nos, a Miloh rzucił drugim o ścianę.

W środku panował chaos – goście uciekali, dziewczyny przy barze krzyczały, a przy stole VIP-owskim siedział Krawat, otoczony swoimi ludźmi.

Krawat: „WY KURWY!” – wrzasnął, zrywając się na nogi.

Zanim zdążył wyjąć broń, Kisiel podbiegł do niego i strzelił mu z buta prosto w ryj. Krawat upadł na kanapę, próbując sięgnąć po pistolet, ale Adick był szybszy – jego mrówcze czułki wychwyciły każdy ruch przeciwnika, a jego nowa siła pozwoliła mu wyrwać broń z rąk Krawata i złamać ją na pół.

Ludzie Krawata zaczęli walczyć, ale nie mieli szans. Tryptyk i Miloh tłukli ich jak worki treningowe, a Alan rozwalił kolejnemu typowi głowę butelką.

Krawat próbował uciec na zaplecze, ale Kisiel złapał go za kołnierz i rzucił na podłogę.

Kisiel: „Nie tak szybko, frajerze.”

Nagle drzwi do biura VIP-owskiego otworzyły się i wszedł… Jązomaszek.

Jązomaszek: „No i chuj, wszystko spierdoliliście.”

Wszyscy spojrzeli na niego z szokiem.

Miloh: „CO TY TU KURWA ROBISZ?!”

Jązomaszek westchnął, poprawił kołnierz swojej eleganckiej koszuli i spojrzał na Krawata z pogardą.

Jązomaszek: „Wiedziałem, że jesteś idiotą, ale nie myślałem, że aż tak.”

Krawat: „J-jązomaszku…?” – jęknął Krawat, trzymając się za złamany nos.

Jązomaszek: „Tak, kurwa. To ja rządzę tym miastem, nie ty. A ty zrobiłeś sobie wrogów z jedynych ludzi, których NAPRAWDĘ należało się bać.”

Krawat próbował wstać, ale Jązomaszek wyjął rewolwer i bez wahania strzelił mu w nogę. Krawat zawył z bólu.

Jązomaszek: „Masz przejebane.”

Odwrócił się do Kisiela i reszty.

Jązomaszek: „Chłopaki, zrobiliście niezłą robotę. Ale to ja kończę tę sprawę.”

Podszedł do Krawata, przyłożył mu lufę do czoła i…

Kula przeszyła jego czaszkę, a Krawat osunął się na podłogę.

Jązomaszek: „No i zajebiście. A teraz idziemy na piwo, bo kurwa zasłużyłem.”

I tak oto Krawat, największy wróg naszych bohaterów, został wyeliminowany. A Jązomaszek ujawnił swoją prawdziwą tożsamość – od zawsze był szefem podziemia, który tylko czekał, aż ktoś zrobi porządek z jego bezużytecznym podwładnym.

Po wszystkim Kisiel spojrzał na Jązomaszka i uśmiechnął się.

Kisiel: „Nieźle to sobie wykombinowałeś, jebany.”

Jązomaszek: „Co poradzę, jazowanie to moja pasja.”

I tak zakończyła się era Krawata, a Jązomaszek oficjalnie przejął całe miasto.